Blog

Do bardzo dziwnej sceny doszło w osiedlowym sklepie rowerowym. Łukaszek razem ze swoim tatą wybrali się po zakup sakwy do roweru babci. Po tym jak prezydent miasta śmiałą decyzją zwęził główną arterię z jednego pasa do połowy tata Łukaszka ugiął się przed przemocą komunikacyjną. Oświadczył babci Łukaszka, że już nie da rady wozić jej na zakupy. I babcia musi jeździć sama. Rowerem.
– Rozumiem – oświadczyła lodowatym tonem babcia patrząc na śmiejącą się mamę Łukaszka. – Mówcie co chcecie, ale za tej tak pogardzanej komuny, to drogi budowali zamiast likwidować. Natomiast obecna władzą…
– O przepraszam – oburzyła się mama Łukaszka. – Tunald-Dosk też budował.
– Gdzie?
Mama Łukaszka zamyśliła się.
– W Szczecinie, na miejscu stoczni – podpowiedział złośliwie dziadek i mama wyrzuciła go za drzwi.
– W Zakopanem, na miejscu stoczni? – spytała niepewnie siostra Łukaszka i babia wyrzuciła ją za drzwi.
– Gdzie te drogi co je budował Tunald-Dosk? – napierała babcia Łukaszka. Mama Łukaszka broniła się, ale słabo. Najpierw oskarżyła babcię o antysemityzm, a potem, że jest dziennikarką TVP i ma na nią zlecenie.
– Gdzie te drogi? – pytała coraz groźniej babcia. – Gdzie, skoro, nie można przejechać samochodem przez miasto i po głupie zakupy mam teraz zacząć jeździć rowerem?
– Podobno lubisz rowerem, sama opowiadałaś, że w czterdziestym szóstym był to dla ciebie mroczny przedmiot pożądania! – kontrowała mama Łukaszka.
– To było po wojnie! Były kolosalne zniszczenia!
– Tak samo jest teraz! Partia rządząca niszczy cały kraj!
– Tak samo? – babcia odsunęła firankę. – Pokaż no mi ruiny po bombardowaniach.
– Bombardowań nie ma, ale jak mam pokazać zniszczoną konstytucję? Nawet Hitler nie ścigał Polaków za wchodzenie na pomniki!
– Ścigał – wtrącił się Łukaszek i mama wyrzuciła go za drzwi.
Tata Łukaszka zaproponował, że kupią babci jakąś sakwę na zakupy i wyszedł sam zanim zdążyli go wyrzucić.
Stali teraz w rowerowym a przed nim stał jeden pan. Rozpoznali go od razu – był właścicielem sklepu spożywczego na osiedlu. Chciał kupić rower.
– Co proszę?
– Rower.
– Jak to? Po co? – pani ekspedientka zarzuciła pana sklepikarza pytaniami.
– Dla siebie. Chcę jeździć…
– Więc chce pan wywalić ileś tam tysięcy złotych żeby wozić swoje tłuste dupsko. podczas gdy gdzieś tam umierają dzieci chore na raka? – zapytała pani ekspedientka złym głosem.
Zapanował – jak to mówią starsi i mądrzejsi – smutek.
– A… a… Ale – jąkał się pan sklepikarz. – Co to panią obchodzi co ja robię z pieniędzmi…
– Obchodzi, bo to są moje pieniądze! – zakrzyknęła stentorowym głosem pani ekspedientka. – Codziennie coś u pana kupuję! A pan jest tak bezczelny, że przychodzi tu do mnie i usiłuje wydać je na jakieś zbytki!! A tam dzieci umierają!!!
Pan popełnił błąd, bo usiłował sięgnąć do logicznych argumentów.
– To są moje pieniądze!
– Pana?! – głos pani ociekał ironią. – Pana??? Ma pan swoją fabrykę swoich pieniędzy?
– A pani ma swoją?
– Nie, ale to ja jestem pana płatnikiem, pan rozumie?! Pan ma sklep! A sklep nie ma swoich pieniędzy!
– Co pani opowiada, tu, w portfelu mam przecież banknoty i mogę z nimi zrobić co chcę!
– Tak ale nie! Tak, może p[an z nimi zrobić, ale nie powinien pan, bo to nie są, powtarzam, to nie są pana pieniądze! Nie ma czegoś takiego jak pieniądze sklepu! Już wiele lat temu ktoś sławny powiedział, że sklep nie ma swoich pieniędzy, tylko to, co ukradnie swoim klientom!
– Kto tak powiedział?
– Margaret Thatcher!